Steeds meer mensen durven het hardop te zeggen: ze willen geen kinderen. Toch blijft het een onderwerp waar nog veel ongemak omheen hangt. Als je bewust kinderloos bent, moet je jezelf vaak verdedigen. Alsof er iets mis met je is als je geen ouder wilt worden.
Waarom is kinderloosheid nog steeds een taboe?
In gesprekken over kinderloosheid komt het biologische argument snel naar boven. “Maar het is toch de natuur,” zeggen mensen dan. Dat klopt misschien vanuit evolutionair oogpunt, maar we zijn inmiddels toch verder dan alleen onze instincten? In een wereld waar je kunt kiezen, mag het toch ook oké zijn om niet voor het ouderschap te kiezen?
Veel mensen voelen simpelweg geen drang om kinderen te krijgen. En waarom zou je dan toch aan iets beginnen waar je hart niet ligt? Omdat het ‘hoort’? Omdat anderen het doen? Dat lijkt geen sterk uitgangspunt voor iets zo levens veranderend is als het opvoeden van een kind.
Het mooiste wat er is – of toch niet?
Een veelgehoorde opmerking is: “Het is het mooiste wat ik ooit heb meegemaakt.” Dat is voor die persoon vast waar, en dat mag ook gezegd worden. Maar waarom wordt het andere deel van het verhaal zo vaak verzwegen? Ouderschap is namelijk ook zwaar. Het is slopend, stressvol, vol twijfels, slapeloze nachten en zorgen. Het is niet alleen maar een roze wolk – en dat maakt het voor veel mensen een legitieme keuze om het niet te doen.
Kinderen als verzekering voor later?
Dan is er nog het argument dat je op latere leeftijd iemand hebt die voor je zorgt. Maar hoe realistisch is dat eigenlijk? Wonen je kinderen dan nog in de buurt? Hebben ze tijd, energie of überhaupt een goede band met je? Het idee dat je kinderen als een soort verzekering zijn tegen eenzaamheid is niet alleen naïef, het legt ook een onnodige druk op hen.
In plaats van te rekenen op de volgende generatie, kun je beter nú al bouwen aan een sociaal netwerk dat je leven lang meegaat. Denk aan goede vrienden, buren, gelijkgestemden, of zelfs een fijne gemeenschap in een zelfgekozen ouderencomplex.
Iedereen sterft uiteindelijk alleen – en dat is niet erg
Of je nu kinderen hebt of niet, niemand ontsnapt aan het einde. We sterven allemaal op onze eigen manier, in ons eigen hoofd, met onze eigen herinneringen. Het hebben van kinderen garandeert geen gezelschap of zorg op je oude dag – laat staan op je sterfbed. Wat wél telt, is of je in het leven keuzes hebt gemaakt die bij jóu passen. En dat is misschien wel de meest waardevolle les van allemaal.
